Wróć 
Długość ciała: 21-25 cm
Rozpiętość skrzydeł: 35-40 cm
Masa ciała: 75-95 g
Wygląd: czarno-biało-czerwony z czarnym kuprem; u samców plama na potylicy czerwona, u samic czapeczka czarna, a u młodych czerwona
Najliczniejszy polski dzięcioł. Zamieszkuje wszelkie środowiska leśne, parki i sady. Ma bardzo silny dziób i potrafi wykuwać dziuple w twardym, niespróchniałym drewnie. Preferuje jednak miększe drewno osik i olch. Corocznie para wykuwa nową dziuplę. Kuje ją głównie samiec, który zaznacza swoje panowanie na terytorium częstym bębnieniem – wprowadzając w wibrację suchy sęk lub gałąź. W miastach dzięcioły często bębnią o metalowe elementy ulicznych rynien i lamp. Ich pokarm stanowią larwy żerujące w drewnie, a także mrówki, gąsienice, nasiona świerków i sosen, orzechy, czasem nawet pisklęta mniejszych ptaków, nektar i drobne owoce.
Gatunek podobny do dzięcioła białogrzbietego.
Opis na podstawie książki „Ptaki Polski” Andrzeja G. Kruszewicza, wydanej przez MULTICO Oficyna Wydawnicza Sp. z o.o.
