Wiązówka błotna (Filipendula ulmaria)

Różowate (Rosaceae)

Bylina z grubym, zdrewniałym kłączem. Łodyga wysokości 0,5-2 m. Liście skrętoległe, nieparzystopierzaste. Główne listki boczne w liczbie 2-5 par, siedzące, jajowate, zaostrzone, pomiędzy nimi drobne listki siedzące. Przylistki duże, trwałe. Kwiaty obupłciowe, drobne, liczne, pachnące, pięciokrotne, o średnicy 5-9 mm, zebrane w szczytowe, duże wiechy. Płatki bladokremowe. Kwitnie: VI-VIII.

Rośnie na glebach wilgotnych do mokrych, żyznych. Występuje we wszystkich zespołach łęgów i olsów, w mokrych zbiorowiskach okrajkowych, na łąkach i wzdłuż cieków wodnych. Roślina lecznicza.

Opisy sporządził zespół Samodzielnego Zakładu Botaniki Leśnej SGGW w Warszawie: L. Witkowska-Żuk, K. Marciszewska, W. Ciurzycki, A. Obidziński, P. Zaniewski.