Łowiectwo
Łowiectwo jest elementem ochrony środowiska przyrodniczego – tak definiuje je ustawa „Prawo łowieckie” z 1995 r. Zwierzęta łowne (20 proc. gatunków ssaków i 12 proc. ptaków występujących w Polsce) są dobrem ogólnonarodowym i własnością Skarbu Państwa. Polowanie zawsze było i jest formą oddziaływania człowieka na przyrodę, lecz o ile przed wiekami służyło zdobywaniu pożywienia czy ubioru, to obecnie staje się instrumentem zachowania równowagi przyrodniczej.
Myśliwi dbają o właściwe zachowanie proporcji płci oraz struktury wiekowej w populacji zwierząt dziko żyjących, przyczyniają się także do ochrony różnorodności biologicznej oraz realizacji zasad zrównoważonego rozwoju.
Gospodarka łowiecka ma dwa podstawowe zadania – oprócz dbania o prawidłowe funkcjonowanie populacji zwierząt łownych, dba o zwiększenie naturalnej bazy żerowej zwierzyny w lasach, m.in. przez odtwarzanie oraz właściwe zagospodarowanie małych łąk śródleśnych oraz oczek i cieków wodnych. Myśliwi prowadzą dokarmianie zwierząt zimą oraz, wspólnie ze Strażą Leśną zwalczają kłusownictwo. Nierzadko realizują także projekty mające na celu reintrodukcję, czyli ponowne wprowadzanie cennych gatunków zwierząt łownych na tereny, które dawnej były przez nie zamieszkiwane. Wypełnianiem tych zadań zajmują się myśliwi zrzeszeni w Polskim Związku Łowieckim oraz leśnicy. Na terenach administrowanych przez Lasy Państwowe znajduje się także 147 ośrodków hodowli zwierzyny (OHZ).
Kultura łowiecka jest bardzo ważna dla każdego sympatyka łowiectwa. Składa się na nią wiekowy dorobek kulturowy pokoleń myśliwych. Tradycje myśliwskie zajmują szczególne miejsce w kulturze naszego kraju. Wyjątkowy charakter nadają łowiectwu utrwalone od stuleci zwyczaje, specyficzny język, strój, a także kuchnia łowiecka.
Każdy myśliwy zobowiązany jest do zachowania łowieckiej etyki oraz obyczaju, powinien być przede wszystkim hodowcą i opiekunem zwierzyny, rozsądnym gospodarzem łowiska wyposażonym nie tylko w broń i akcesoria łowieckie, ale przede wszystkim w wiedzę przyrodniczą.
